de gewone routines, en een herinnering

Vanmiddag was het prachtig weer, tot ik de honden uit de auto liet er er uit het niets een (korte)klaterbui naar beneden kwam. Meteen zag ik in mijn spiegeltje een regenboog verschijnen!Gelukkig was het binnen een paar minuten weer droog(en de regenboog weg)!

Het wordt nog wel snel donker in deze tijd, maar dit was toch wel een hele mooie lucht richting zonsondergang!
Vroeger, als we uit de auto stapten om even wat te moeten halen of wat te doen, ging meteen Patrick op de bestuurders plek zitten, met een blasé gezicht voor zich uit kijkend! Toen Patrick er niet meer was nam Fellow die gewoonte meteen over, had ie daarvoor nooit gedaan! Toen zijn zoon Bouncer volwassen werd ging die met uitstappen meteen op de passagiersstoel naast Fel zitten.Ook weer met dat gezicht van 'OK, het duurt, we wachten wel' recht voor zich uit starend. De plek achter het stuur was voor Fellow, daar kwam hij echt niet. Het zelfde maffe gebeurde als ik stopte om even met een kennisje te kletsen die ik tegenkwam, of iemand bij de wei. Zonder dat ik het eigenlijk doorhad zat hup Fellow(die normaal echt NOOIT naar voren kwam) op de passagierstoel met een verveeld gezicht naar voren of de andere kant op naar buiten te kijken. Toen Fellow dood ging verdween ook die gewoonte. Alaska was nog te jong om dat als een gewoonte te zien of over te nemen, bovendien houdt ze al helemaal niet van dat buurten van vreemden. En Geisli was er nog helemaal niet. Gisteren stopte ik de auto om iemand gelukkig nieuwjaar te wensen en we bleven even staan kletsen.Ineens zag ik Geisli op de passagier stoel naast me zitten,ik had totaal niet geregistreerd dat ie naar voren gekomen was! Met een blasé gezicht zat hij voor zich uit te kijken : 'zucht, dit gaan duren...' Ik schoot er toch bijna van vol! Dejavu?!
Dat gezicht van Fel he?! Ietwat verveelt recht naar voren staren, oortjes in de nek.....'kletsmensen!,dat gaat weer lang duren'....zucht!