Sjonge jonge, de honden hadden vanochtend echt last van de wind. Ik geef dat tenminste maar de schuld. Een en al woest gedoe, overal achteraan jakkeren(ook Geisli vond het nodig achter een auto aan te vliegen! grrr), en de Shelties maar keffen bij alles en niks. Wat dan de Aussies weer extra push geeft om toch dingen uit te halen! Ik zit op de terugweg nog wat na te mopperen in mezelf over 'wat er ook alweer leuk was aan honden'! ;-)
En in alle rumoer van wind, blaffende honden,en geirriteerde gedachten van mij, is daar ineens een prachtig wit paard wat me tegemoed komt. Heel ontspannen stappend langs de weg , met een prachtige zelfhouding....ik herken ze eigenlijk meteen: Dit is die prachtige Andalusische hengst die ik 2 jaar geleden ook eens tegen kwam en een poosje met de berijdster heb staan praten. Ik geniet van het plaatje wat die 2 met elkaar maken. Ze herkent mij ook en zwaait vrolijk. Cherries on the cake zijn zulke dingen,je raakt er meteen weer van in een goede stemming! En ach,morgen waait het ws ook weer minder?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten