pffff

Ben je net aan het bekomen van de Alaska schrik, belt Dineke vanuit het bos: ik ben Justin kwijt.. Boem..! meteen het hart boven in mijn keel. Dat kan niet, Jus is nooit kwijt...maar hij was het wel! Hij zit te poepen, ze praat even met iemand kijkt om: weg! Zoeken , roepen, uiteindelijk dan toch maar mij bellen... Ik zit al zowat op de scoot in de volle stress..... Ze heeft iedereen aangesproken...(populair hondenbos) niemand had hem gezien, uiteraard terug richting auto al roepend(met mij aan de telefoon..) Geen Justin! Net als ik denk ik ga erheen hoor ik iemand zeggen er ligt verderop een grijze hond op de weg....Waaat?? Hoe bedoel je er ligt een hond op de weg...Pfff , gelukkig een doodlopende weg waarmee je naar dat bos rijdt, en ja hoor, een heel eind voorbij de auto , ligt Justin de weg af te staren, ze zullen zo wel komen.... zoiets? Pfffffff, je zou toch wat aan je hart krijgen! Hij is OK, iedereen is thuis en wij aan de koffie. Maar deze week was echt genoeg voor de komenden 10 jaar zeker!